Stłuczka

razwtygodniu.pl

Dziś rano jadąc do pracy miałam stłuczkę. Z mojej prawej strony, chcąc przeskoczyć na mój lewy pas ( trzypasmowa jezdnia – jechałam środkowym pasem) arabski kierowca nie wyrobił się i wymuszając pierwszeństwo zahaczył mi błotnik. Z typowym północno-afrykańskim temperamentem zaczął wymachiwać rękami jakoby to była moja wina! Strasznie źle reaguję na wszelkie objawy agresji, toteż łapałam właśnie trzeci oddech kaczuchy próbując doprowadzić serce do regularnej, spokojnej pracy, gdy w sukurs przyszedł mi kierowca jadący za mną. Nawet nie widziałam, że się zatrzymał. Stłuczki są tak powszechne w Brukseli, że użytkownicy dróg traktują je jak normę. Wymijają i jadą dalej.

Ten okazał się prywatnie “flickiem” czyli “gliniarzem” i z iście zawodową pasją włączył się w zaistniałą sytuację. Zaczął wrzeszczeć na Araba, który z pohukiwania na mnie przerzucił się na policjanta i tak dokopywali sobie słownie ponad moją głową. Następnie mój obrońca dał mi swoje namiary, złożył podpis: in blanco i zapewniając, że jeśli się nie dogadam ze sprawcą wypadku to z chęcią będzie świadkiem, a wiadomo słowo stróża prawa droższe kilku słów “ cywili”. I odjechał.

Gdy emocje opadły zadzwoniłam do męża, który kazał mi spisać “ constat” w obecności przedstawicieli prawa. Zadzwoniłam na policję z identycznym skutkiem, jak w Polsce kiedy dzwoniłam na pogotowie. ( Każdy wie jak szybko przyjeżdżają) Nie doczekałam się. Poza tym oni nie bardzo chcą się mieszać w stłuczki i uwaga! Nie piszą żadnych  mandatów na “ dzień dobry” jak to ma miejsce w moim kochanym kraju. Wychodzą chyba z założenia, że uczestnicy stłuczki i tak ponieśli już niemałe straty psychiczne i materialne.  Po co ich dobijać.

“Mój” Arab mówi: “Oj widzę, że nie masz zaufania do Arabów, co?”

“ Generalnie nie mam zaufania do ludzi, którzy się na mnie drą bez powodu” – odparowałam – “ I kolor skóry nie ma tu nic do rzeczy.”

“ Nie na ciebie się darłem, ale na tego typa z tyłu, co się na mnie zaczął drzeć.” – zaczął odwracać kota ogonem.  Jako, że oboje tamowaliśmy w jakimś stopniu poranny ruch i oboje spieszyliśmy sie do pracy, jak najgłupsza z najgłupszych ( ta moja niepoprawna wiara w ludzką uczciwość) zgodziłam się, że dogadamy się po pracy i pozwoliłam gościowi odjechać w siną dal nie prosząc go nawet o dane z dowodu osobistego. Mam tylko zapisany numer rejestracyjny, telefon, wiem, ze pracuje w Wavre, mieszka na Scharbeeku ( popularna arabsko-polska dzielnica Brukseli nazywana “ Skarbkiem”) i ma polską żone Agnieszkę…

Wypada mi sobie życzyć by nie zawiódł mojej wiary w ludzką uczciwość. Okaże się wieczorem…

I tu mi przypomina się historia ze szkoły ( jeśli czyta to w tej chwili E. to wie o jaką historię chodzi) gdy podeszła do mnie zupełnie nieznana dziewczyna na początku roku akademickiego ( w PSIAKu jeszcze) i powiedziała: “ Ale masz fajną bluzę ( kurtkę) wycieraną. Zawsze o takiej marzyłam. Daj polatać pare dni.” Bez słowa zdjęłam kurtkę z grzbietu, ona ją włożyła, wmieszała się w tłum i tyle ją widziałam! Tylko dzięki brawurowej akcji mojej E. udało się namierzyć dziewczynę i odebrać moją własność.

Ale wracam do dzisiejszego zdarzenia.

Mój mąż zdumiony był moim zachowaniem. A jego zdumienie jeszcze się zwiększyło gdy zapytał mnie jakim autem był ten człowiek. Czułam, że pogrążam się w tym momencie gdy z iście alutkową ( z popularnego polskiego sitcomu) rezolutnością odpowiedziałam wyczerpująco: duży, szary, o ładnym kształcie. Miał kolorową, pastelową poduszeczkę na tylniej szybie, a z przodu dyndał fioletowy pantofelek…

Marki oczywiście nie pamiętam…