Wielokulturowość.

www.paninformatyk.com.pl 

Mój ostatni post był taki trochę przygnębiający. Chciałabym więc dziś nieco optymistyczniej. O tych lepszych stronach Belgii. Temat mego posta zdradza tytuł, ale po kolei.

Wczoraj poszłam do pobliskiego fitness klubu zapisać się na jakieś fikołki i na zumbę. I nie dlatego, że należałoby na wiosnę zadbać o figurę. To sprawa drugorzędna. W moim wieku, jakoś tak siebie mocno polubiłam, że nawet drobne niedoskonałości ciała mogę zaakceptować i przekuć je w zalety. Nobody perfect!

Ważniejszym powodem jest zdrowie i związane z nim samopoczucie, a poza tym nie mam ochoty wymieniać całej mojej garderoby o numer więcej. A te wszystkie sukienki poutykane w czeluściach szafy i nigdy jeszcze nie noszone! Nie, to byłoby zbyt dramatyczne przeżycie!

Zachodzę więc do mego kameralnego klubiku, którego właścicielem jest Włoch, a trenerami: Macedończyk, Arab, Belg, Gwadelupianin (?) z dredamina głowie, oraz kilku innych. Każdy innej narodowości. Obok mnie ćwiczy sympatyczna Litwinka, a z drugiej mojej strony Niemka. Wieża Babel!

Każdy mówi innym fancuskim lub innym angielskim, ale wszyscy jakoś się dogadują. Wszyscy podpatrują się życzliwie i uczą się akceptować innych. To bardzo otwiera na ludzi, burzy granice. Bo niby każdy z nas inny, ale wszyscy mamy jednakowe potrzeby: akceptacji, miłości, zrozumienia… Pisałam kiedyś szerzej o tym tutaj: Tower of Babel

www.okienka.org

W związku z tym, że Belgia jest prawdziwym wielkim tyglem różnych narodowości, nikogo nie dziwi na ulicy nieznana mowa czy inny kolor skóry. Belgowie opracowali genialny system szkolnictwa, z myślą o takich właśnie obcych-przyjezdnych nie znająych języka francuskiego.

Gdy przyjechałam do Belgii, nasz syn miał 10 lat I nie znał ani jednego słowa w rodzimym języku. Poszedł do jednej z niezłych szkół, w dzielnicy gdzie zamieszkaliśmy. W jego klasie było może 14 osób, co pozwalało nauczycielce skupiać się na  indywidualnej pracy z każdym dzieciakiem. W 14-osobowej klasie było… 13 różnych narodowości. Równocześnie z normalnym programem, dzieci realizowały intensywny kurs języka francuskiego. I nie jest to jakiś pojedyńczy przypadek – taka szkoła. To raczej norma w Belgii. Dzieci kończą szkoły nie w takim stresie jak u nas, dostają się na dobre studia, a jak trzeba to zostają na drugi rok, co bynajmniej nie jest dopustem bożym i wstydem. Dyrekcja decyduje się nieraz na ten krok, nawet w wypadku bardzo zdolnych dzieci, gdy uważa, że nie są dostatecznie dojrzałe, czy autonomiczne by stawić czoło trudniejszym zadaniom w wyższej klasie. Bo na autonomię, samodzielność, kreatywność kładzie się ogromną wagę! Stąd kontrakty, umowy, które spisują uczniowie z nauczycielami i dyrekcją odnośnie różnych problemów czy to organizacyjnych, czy wychowawczych i zobowiązują się je wypełnić.

Najlepszym kolegą mego syna jest… Mongoł! Stąd znajomość mongolskiej kultury, zwyczajów, a nawet historii. No i głupio zakrzyknąć  na kolegę gdy nas zdenerwuje: “ Ty Mongole!” 

Kiedyś uczył się z nim chłopak, który był wnuczkiem afrykańskiego króla, a koledzy Turcy dowiedzieli się właśnie od mego syna o zaborach Polski i o tym, że to właśnie Turcja nigdy owych zaborów nie zaakceptowała i zawsze wywoływała polskich posłów, mimo, że nasz kraj nie istniał na mapie. Moją kierowniczką w pracy była córka senegalskiego szamana i króla wioski… Czyż można znaleźć barwniejsze otoczenie i większą różnorodność w kraju o powierzchni mniejszej od jednego naszego województwa? Wielokulturowość może być darem, pod warunkiem, że mądrze się z niej korzysta.